عفونت بیضه؛ علائم، عوارض و درمان

عفونت بیضه؛ علائم، عوارض و درمان

دکتر مهدی قاضی- عفونت بیضه

فهرست عناوین این مقاله

فهرست عناوین این مقاله

عفونت بیضه، یا همان اورکیت، با وجود اینکه ممکن است به طور مستقیم جان فرد را تهدید نکند، اما می‌تواند عوارض جدی و غیرقابل جبرانی به همراه داشته باشد.

این عفونت می‌تواند به دلیل عوامل مختلفی از جمله عفونت‌های ویروسی یا باکتریایی رخ دهد و در صورت عدم درمان به موقع، منجر به مشکلاتی نظیر ناباروری و کاهش کیفیت زندگی شود.

آگاهی از نشانه‌ها و علل این بیماری و همچنین پیگیری درمان، نقش مؤثری در جلوگیری از بروز عوارض ناشی از آن دارد.

علل عفونت بیضه یا اورکیت

دکتر مهدی قاضی- علائم عفونت بیضه

عفونت بیضه، یا اورکیت، یک التهاب و عفونت در یکی یا هر دو بیضه است و ممکن است به صورت حاد یا مزمن بروز کند و در صورت عدم درمان مناسب، می‌تواند به عوارض جدی مانند ناباروری منجر شود.

در ادامه به بررسی علل مختلف عفونت بیضه و شرح هر کدام می‌پردازیم.

عفونت‌های ویروسی

عفونت‌های ویروسی یکی از شایع‌ترین علل عفونت بیضه است. از مهم‌ترین عوامل ویروسی که می‌تواند باعث اورکیت شود می‌توان به ویروس اوریون (Mumps virus) اشاره کرد‌. این ویروس معمولاً در کودکان باعث تورم غدد بزاقی می‌شود، اما در مردان بالغ، ممکن است به التهاب بیضه‌ها نیز منجر شود. اورکیت ناشی از اوریون معمولاً یک تا دو هفته پس از شروع بیماری رخ می‌دهد و اگر درمان نشود، ممکن است منجر به ناباروری گردد.

عفونت‌های باکتریایی

از دیگر علل شایع اورکیت ,عفونت‌های باکتریایی هستند. این نوع عفونت معمولاً‌ از مجاری ادراری یا پروستات به بیضه‌ها منتقل می‌شود و می‌تواند عواقب جدی داشته باشد. انواع مختلفی از باکتری‌ها می‌توانند باعث اورکیت شوند که در ادامه به‌ شرح آن‌ها می‌پردازیم:

  • عفونت‌های منتقله از راه جنسی (STIs):
    کلامیدیا (Chlamydia) و گنوره (Gonorrhea) از جمله باکتری‌هایی هستند که از طریق تماس جنسی منتقل می‌شوند و می‌توانند باعث التهاب و عفونت بیضه شوند. این عفونت‌ها معمولاً با درد، تورم و گاهی تب همراه هستند و نیاز به درمان با آنتی بیوتیک دارند.
  • عفونت‌های ادراری:
    باکتری‌هایی مانند ای کلای (Escherichia coli) که معمولاً در دستگاه گوارش افراد وجود دارند، می‌توانند از طریق سیستم ادراری به بیضه‌ها منتقل شوند. این نوع عفونت بیشتر در مردان مسن‌تر یا افرادی که از وسایلی مانند‌ سوند ادراری استفاده می‌کنند، مشاهده می‌شود.
  • بروسلوز (تب مالت):
    بروسلوز یا تب مالت یک عفونت باکتریایی است که توسط باکتری‌های‌ خانواده بروسلا (Brucella)‌ ایجاد می‌شود. این بیماری از طریق تماس با حیوانات آلوده یا مصرف لبنیات غیرپاستوریزه منتقل می‌شود. بروسلوز می‌تواند بسیاری از ارگان‌های بدن را تحت تأثیر قرار دهد و یکی از تظاهرات آن در مردان اورکیت است‌.اورکیت ناشی از بروسلوز ممکن است با تب، تعریق شبانه و درد شدید در ناحیه بیضه همراه باشد و نیاز به درمان طولانی مدت با آنتی بیوتیک دارد.
  • سل (توبِرکولوز):
     سل بیماری ایست که اغلب با درگیری ریه‌ها شناخته می‌شود اما می‌تواند به سایر قسمت‌های بدن از جمله بیضه‌ها نیز گسترش یابد و باعث ایجاد اورکیت گردد. اورکیت ناشی از سل معمولاً به صورت مزمن بروز می‌کند و ممکن است با توده‌های سخت و بدون درد در بیضه‌ها همراه باشد. این نوع اورکیت نیازمند درمان تخصصی است تا از عوارض جدی مانند ناباروری جلوگیری شود.

عوامل دیگر

علاوه بر عفونت‌های ویروسی و باکتریایی، عوامل دیگری نیز می‌توانند باعث اورکیت شوند:

  • ضربه یا آسیب:
    هرگونه ضربه یا آسیب مستقیم به بیضه‌ها می‌تواند منجر به التهاب بیضه‌ و اورکیت شود. این مکانیسم ایجاد اورکیت مستقیما باعث ایجاد عفونت نمی‌شود اما چنانچه ناحیه آسیب دیده آلوده شود, ممکن است به عفونت منجر شود
  • عوامل خودایمنی:
    در برخی موارد، سیستم ایمنی بدن به اشتباه به بافت بیضه‌ها‌ حمله می‌کند و باعث ایجاد التهاب و اورکیت می‌شود. این حالت ممکن است در همراهی با سایر بیماری‌های خود ایمنی دیده شود و نیاز به مدیریت و درمان تخصصی دارد‌.
  • عفونت‌های قارچی:
    عفونت‌های قارچی اگر چه‌ نادر هستند، اما در افراد با سیستم ایمنی ضعیف، مانند بیماران مبتلا به HIV، می‌توانند باعث اورکیت شوند. این نوع عفونت‌ها نیاز به درمان با داروهای ضد قارچ دارند.
  • اورکیت ایدیوپاتیک:

در برخی موارد علی رغم اقدامات تشخیصی علت اورکیت مشخص نمی‌شود که این نوع به‌ عنوان اورکیت ایدیوپاتک شناخته می‌شود و ممکن است برای شناسایی علت زمینه‌ای و تشخیص نوع اورکیت‌ انجام بررسی‌های دقیق‌تری نیاز باشد‌.

علائم و نشانه‌های عفونت بیضه

عفونت بیضه یا اورکیت، ممکن است با طیفی از علائم مختلف همراه باشد که شدت و نوع این علائم‌ به علت زمینه‌ای اورکیت، سن‌ و وضعیت کلی سلامت بیمار بستگی دارد. در ادامه به شرح کامل علائم اورکیت پرداخته شده است:

درد در بیضه‌ها

یکی از شایع‌ترین علائم اورکیت درد بیضه است.

 درد ممکن است به صورت ناگهانی شروع شود و از یک بیضه به دیگری انتشار‌ یابد. شدت درد می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد و معمولاً با لمس یا حرکت تشدید می‌شود.

تورم و بزرگ شدن بیضه‌ها

تورم یکی دیگر از علائم شاخص اورکیت است.

 بیضه مبتلا به عفونت ممکن است به طور قابل توجهی متورم و بزرگ‌تر از حالت عادی شود.

 در مواردی که عفونت به هر دو بیضه گسترش می‌یابد، هر دو بیضه متورم و دردناک می‌شوند.

قرمزی و گرمی پوست بیضه‌ها

پوست ناحیه بیضه‌ها (اسکروتوم) ممکن است قرمز و گرم شود.

این علامت به دلیل افزایش جریان خون و التهاب در ناحیه عفونی ایجاد می‌شود. قرمزی معمولاً همراه با درد و تورم است و نشان دهنده یک التهاب فعال در این ناحیه می‌باشد.

تب و لرز

تب و لرز یکی دیگر از علائم شایع اورکیت است، به ویژه در مواردی که علت اورکیت یک عفونت باکتریایی است.

تب و لرز معمولاً در موارد شدیدتر عفونت بیضه دیده می‌شود.

احساس سنگینی در بیضه‌ها

بیماران ممکن است از احساس سنگینی یا فشار در ناحیه بیضه‌ها شکایت کنند. این حس معمولاً به دلیل تجمع مایعات و التهاب در ناحیه بیضه ایجاد می‌شود.

درد شکم یا کشاله ران

در برخی موارد، درد ناشی از اورکیت ممکن است به ناحیه شکم یا کشاله ران انتشار یابد. این درد ممکن است مبهم یا تیز باشد و معمولاً با حرکت تشدید می‌شود.

ترشحات غیرطبیعی از آلت تناسلی

اگر اورکیت به دلیل یک عفونت منتقله از راه جنسی (مانند کلامیدیا یا گنوره) باشد، ممکن است ترشحات غیرطبیعی از آلت تناسلی دیده شود. این ترشحات معمولاً چرکی و بدبو هستند و می‌توانند به رنگ‌های مختلف (سفید، زرد یا سبز) ظاهر شوند.

مشکلات ادراری

اورکیت ممکن است با علائمی مانند تکرر ادرار، سوزش یا درد هنگام ادرار کردن همراه باشد. این علائم به خصوص در مواردی که عفونت از طریق مجاری ادراری به بیضه‌ها گسترش یافته باشد، مشاهده می‌شوند.

خستگی و ضعف عمومی

بیمار ممکن است به دلیل پاسخ سیستم ایمنی بدن به عفونت، احساس خستگی و ضعف عمومی‌کند. این علائم اغلب با تب و سایر علائم سیستمیک همراه است.

تهوع و استفراغ

در موارد شدیدتر، ممکن است برخی بیماران تهوع و استفراغ را تجربه کنند. این علائم به ویژه در کودکانی که به اورکیت مبتلا شده اند، شایع‌تر است و می‌تواند با درد شدید همراه باشد.

کاهش میل جنسی

درد و ناراحتی ناشی از عفونت بیضه ممکن است به کاهش میل جنسی و اختلالات نعوظ منجر شود. این وضعیت موقت است و معمولاً با درمان مناسب عفونت برطرف می‌شود.

توده یا سفتی در بیضه‌ها

در برخی موارد، بیماران ممکن است توده یا سفتی غیرطبیعی در بیضه‌های خود احساس کنند. این علامت می‌تواند نشانه یک عفونت پیشرفته‌تر باشد که نیاز به ارزیابی دقیق‌تری دارد.

خون در مایع منی

عفونت بیضه مخصوصا در شرایطی که به دیگر قسمت‌ها نیز سرایت کرده می‌تواند‌ باعث خونریزی در مسیر حرکت مایع منی شود و اصطلاحا هماتواسپرمی رخ دهد.

روش‌های تشخیص عفونت بیضه

تشخیص عفونت بیضه (اورکیت) نیازمند یک ارزیابی دقیق و جامع است که شامل بررسی‌های بالینی، تصویربرداری، و تست‌های آزمایشگاهی می‌شود.

دکتر مهدی قاضی- روشهای تشخیص عفونت بیضه

شرح حال و معاینه بالینی

اولین گام در تشخیص اورکیت، گرفتن شرح حال کامل از بیمار و انجام معاینه بالینی است.

ابتدا پزشک علائم بیمار، مدت زمان بروز آن‌ها، و سابقه پزشکی را بررسی می‌کند. سپس، معاینه فیزیکی انجام می‌شود که شامل ارزیابی دقیق بیضه‌ها برای بررسی تورم، درد، گرمی، قرمزی و توده‌های احتمالی است.

همچنین ناحیه کشاله ران و شکم را برای ارزیابی درد و دیگر علائم مرتبط بررسی می‌شود.

آزمایش‌ خون

آزمایش خون می‌تواند اطلاعات ارزشمندی در مورد وجود عفونت و شدت آن ارائه دهد. مهم‌ترین آزمایش‌های خونی که در تشخیص اورکیت استفاده می‌شوند عبارتند از:

  • شمارش کامل سلول‌های خونی (CBC):
    این آزمایش برای بررسی افزایش تعداد گلبول‌های سفید خون (لوکوسیتوز) که نشانه‌ای از عفونت است، انجام می‌شود.
  • سرعت رسوب گلبول قرمز (ESR) و پروتئین واکنش گر C (CRP):
    این دو آزمایش برای ارزیابی میزان التهاب در بدن انجام می‌شوند و معمولاً در حضور یک عفونت شدید، افزایش می‌یابند.

آزمایش‌ ادرار

آزمایش ادرار یکی از ابزارهای مهم در تشخیص اورکیت است، به ویژه زمانی که عفونت از طریق مجاری ادراری به بیضه‌ها گسترش یافته باشد:

  • آزمایش آنالیز ادرار:
    این آزمایش برای بررسی وجود گلبول‌های سفید، گلبول‌های قرمز، و باکتری‌ها در ادرار انجام می‌شود. وجود گلبول‌های سفید و باکتری در ادرار می‌تواند نشانه‌ای از عفونت مجاری ادراری یا اورکیت باشد.
  • کشت ادرار:
    کشت ادرار برای شناسایی نوع دقیق باکتری عامل عفونت انجام می‌شود. این آزمایش به پزشک کمک می‌کند تا مناسب‌ترین آنتی بیوتیک را برای درمان انتخاب کند.

آزمایش منی

آزمایش مایع منی می‌تواند تاثیر عفونت بر عملکرد بیضه‌ها را نشان دهد و همچنین در صورت وجود عفونت در مسیر حرکت منی در سیستم تناسلی این آزمایش می‌تواند کمک کننده باشد.

آزمایش ترشحات مجرای ادرار

اگر عفونت بیضه به دلیل یک عفونت منتقله از راه جنسی (مانند کلامیدیا یا گنوره) باشد، ممکن است پزشک نمونه‌ای از ترشحات مجرای ادرار را برای آزمایش ارسال کند. این نمونه برای شناسایی عامل بیماری زا و تعیین حساسیت آن به آنتی بیوتیک‌ها مورد بررسی قرار می‌گیرد.

سونوگرافی داپلر رنگی

سونوگرافی داپلر رنگی بیضه یکی از روش‌های تصویربرداری غیرتهاجمی و بسیار مؤثر در تشخیص اورکیت است. این تصویربرداری‌ می‌تواند به تعیین موارد زیر کمک کند:

  • تأیید وجود التهاب:
    سونوگرافی داپلر می‌تواند افزایش جریان خون به بیضه‌ها که نشانه‌ای از التهاب است را نشان دهد.
  • افتراق بین اورکیت و سایر شرایط:
    این آزمایش می‌تواند به افتراق اورکیت از سایر شرایطی که ممکن است علائمی مشابه با اورکیت‌ داشته باشند، مانند پیچ خوردگی بیضه (تورشن بیضه)، کمک کند. در پیچ خوردگی بیضه، جریان خون به بیضه‌ها کاهش می‌یابد، در حالی که در اورکیت افزایش می‌یابد.
  • شناسایی آبسه یا توده‌ها:
    سونوگرافی می‌تواند آبسه یا توده‌های موجود در بیضه‌ها را شناسایی کند که ممکن است نیاز به مداخله جراحی داشته باشد.

آزمایش‌های تشخیصی دیگر

در برخی موارد خاص، به ویژه زمانی که عفونت بیضه به دلیل بیماری‌های نادر یا عفونت‌های خاصی مانند بروسلوز یا سل ایجاد شده باشد، ممکن است آزمایش‌های تخصصی بیشتری نیاز باشد:

  • آزمایش سرولوژی جهت بررسی بروسلوز:
    اگر پزشک به بروسلوز مشکوک باشد، ممکن است آزمایش‌های سرولوژی برای شناسایی آنتی بادی‌های ضد بروسلا در خون انجام دهد.
  • تست پوستی و تست خون جهت بررسی سل:
    در صورت مشکوک بودن به سل، تست‌های پوستی (مانند تست مانتو) یا تست‌های خونی (مانند تست کوانتی فرون) انجام می‌شود تا عفونت سل تشخیص داده شود.

تصویربرداری تکمیلی

در مواردی که تشخیص پیچیده‌تر است یا سونوگرافی به تنهایی نمی‌تواند تمام اطلاعات مورد نیاز را فراهم کند، ممکن است از سایر روش‌های تصویربرداری مانند MRI یا CT اسکن استفاده شود. این روش‌ها می‌توانند تصاویری دقیق‌تر و با جزئیات بیشتر از ساختارهای داخلی بیضه‌ها ارائه دهند و به تشخیص دقیق‌تر کمک کنند.

عوامل خطر ابتلا به عفونت بیضه

عفونت بیضه (اورکیت) می‌تواند به دلایل مختلفی رخ دهد و برخی از افراد بیشتر در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستند. شناسایی و درک عوامل خطر (ریسک فاکتورها) می‌تواند به پیشگیری و مدیریت بهتر این بیماری کمک کند. در ادامه به بررسی ریسک فاکتورهای مختلف مرتبط با عفونت بیضه پرداخته می‌شود:

عفونت‌های منتقله از راه جنسی (STIs)

یکی از مهم‌ترین ریسک فاکتورها برای عفونت بیضه، ابتلا به عفونت‌های منتقله از راه جنسی (STIs) است. افراد جوان، به ویژه کسانی که رفتارهای جنسی پرخطر دارند، بیشتر در معرض‌ ابتلا به این نوع عفونت‌ها قرار دارند.

عفونت‌های مجاری ادراری

عفونت‌های مجاری ادراری، به ویژه در مردان مسن‌تر، می‌تواند منجر به گسترش عفونت به بیضه‌ها شود. بیماری‌هایی مانند پروستاتیت یا انسداد مجاری ادراری (مثلاً به دلیل بزرگ شدن پروستات) نیز می‌توانند ریسک ابتلا به عفونت بیضه را افزایش دهند.

استفاده از کاتترهای ادراری

مردانی که به به دلیل شرایط دیگری نیاز به استفاده از کاتترهای ادراری دارند، بیشتر در معرض خطر عفونت‌های مجاری ادراری و به تبع آن، عفونت بیضه هستند. استفاده طولانی مدت از کاتتر، خطر ورود باکتری‌ها به سیستم ادراری را افزایش می‌دهد.

عمل‌های جراحی اخیر در ناحیه تناسلی یا مجاری ادراری

عمل‌های جراحی در ناحیه تناسلی یا مجاری ادراری می‌توانند خطر ابتلا به عفونت بیضه را افزایش دهند. به ویژه، عمل‌های جراحی که باعث آسیب به بافت‌های مجاور بیضه می‌شوند، می‌توانند احتمال بروز عفونت را بالا ببرند.

بیماری‌های مزمن

وجود بیماری‌های مزمن مانند دیابت، که ضعف سیستم ایمنی را به همراه دارند، می‌تواند فرد را در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به عفونت‌های مختلف از جمله عفونت بیضه قرار دهد. این بیماری‌ها می‌توانند پاسخ ایمنی بدن را مختل کرده و توانایی مقابله با عفونت‌ها را کاهش دهند.

نقص ایمنی یا استفاده از داروهای سرکوب کننده ایمنی

افرادی که دارای نقص ایمنی مانند مبتلایان به HIV/AIDS یا کسانی که داروهای سرکوب کننده ایمنی (مثلاً پس از پیوند اعضا) مصرف می‌کنند، بیشتر در معرض خطر عفونت بیضه قرار دارند. این افراد به دلیل سیستم ایمنی ضعیف، توانایی کمتری در مقابله با عفونت‌ها دارند.

بروسلوز (تب مالت)

بروسلوز، یک بیماری عفونی ناشی از باکتری بروسلا، می‌تواند به عفونت بیضه منجر شود. افرادی که در مناطق اندمیک زندگی می‌کنند یا در تماس با حیوانات آلوده هستند (مثلاً دامداران یا کارگران کشتارگاه‌ها)، بیشتر در معرض خطر این نوع عفونت قرار دارند.

سابقه ابتلا به اوریون

ویروس اوریون به‌ ویژه در مردان جوانی که در دوران بلوغ به اوریون مبتلا می‌شوند می‌تواند به عفونت بیضه منجر شود و افرادی که واکسن اوریون دریافت نکرده اند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به این نوع عفونت قرار دارند.

سابقه خانوادگی عفونت بیضه

در برخی موارد، سابقه خانوادگی عفونت‌های بیضه یا شرایطی که باعث افزایش ریسک عفونت می‌شوند، می‌تواند خطر ابتلا به اورکیت را افزایش دهد. این ریسک ممکن است به دلایل ژنتیکی یا محیطی باشد.

ضربه یا آسیب به بیضه‌ها

ضربه یا آسیب به بیضه‌ها می‌تواند زمینه ساز بروز عفونت در این ناحیه شود. آسیب‌های فیزیکی می‌توانند موجب ایجاد التهاب یا خونریزی داخلی شوند که به نوبه خود می‌تواند به عفونت منجر شود.

درمان عفونت بیضه

درمان عفونت بیضه (اورکیت) به علت زمینه‌ای، شدت علائم و وضعیت کلی سلامت بیمار بستگی دارد. روش‌های درمانی متنوعی برای مدیریت این بیماری وجود دارد که شامل درمان دارویی، مراقبت‌های حمایتی و در برخی موارد نادر، مداخلات جراحی است.

دکتر مهدی قاضی- درمان عفونت بیضه

 در ادامه به شرح کامل این روش‌ها می‌پردازیم:

درمان دارویی

الف. آنتی بیوتیک‌ها

اگر عفونت بیضه ناشی از باکتری‌ها باشد، آنتی بیوتیک‌ها بخش اصلی درمان را تشکیل می‌دهند. انتخاب نوع آنتی بیوتیک بستگی به نوع باکتری عامل عفونت دارد:

  • عفونت‌های منتقله از راه جنسی (STIs):
    اگر عفونت بیضه ناشی از عفونت‌های منتقله از راه جنسی مانند کلامیدیا یا گنوره باشد، از آنتی بیوتیک‌هایی مانند داکسی سایکلین، آزیتروماسین، یا سفتریاکسون استفاده می‌شود. درمان معمولاً برای 10 تا 14 روز تجویز می‌شود و شریک جنسی بیمار نیز باید همزمان درمان شود تا از عود مجدد عفونت جلوگیری شود.
  • عفونت‌های ادراری:
    در مواردی که عفونت از طریق مجاری ادراری به بیضه‌ها گسترش یافته است، آنتی بیوتیک‌هایی مانند سیپروفلوکساسین، لووفلوکساسین یا تری متوپریم/سولفامتوکسازول تجویز می‌شوند. دوره درمان به شدت عفونت بستگی دارد و ممکن است تا 4 هفته ادامه یابد.
  • بروسلوز (تب مالت):
    در صورتی که عفونت بیضه ناشی از بروسلوز باشد، ترکیبی از دو یا سه آنتی بیوتیک مانند داکسی سایکلین، ریفامپین و استرپتومایسین برای چند هفته تا چند ماه تجویز می‌شود.
  • سل:
    اورکیت ناشی از سل به درمان طولانی مدت با داروهای ضد سل مانند ایزونیازید، ریفامپین، پیرازینامید و اتامبوتول نیاز دارد. این درمان معمولاً برای حداقل 6 تا 9 ماه ادامه می‌یابد.

داروهای ضد ویروسی

اگر عفونت بیضه ناشی از ویروس‌ها باشد (مانند اوریون)، درمان خاصی برای از بین بردن ویروس وجود ندارد. اما در مواردی که ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) عامل عفونت باشد، داروهای ضد ویروسی مانند آسیکلوویر یا والاسیکلوویر تجویز می‌شود تا شدت و مدت علائم را کاهش دهد.

داروهای ضد التهاب

برای کاهش درد و التهاب ناشی از اورکیت، داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن به بیمار تجویز می‌شوند.

 این داروها به کاهش تورم و درد کمک می‌کنند و بهبود علائم را تسریع می‌بخشند.

درمان جراحی

در موارد نادر که عفونت بیضه به درمان‌های دارویی پاسخ نمی‌دهد یا عوارضی مانند آبسه یا پیچ خوردگی بیضه رخ می‌دهد، ممکن است نیاز به مداخله جراحی وجود داشته باشد:

  • تخلیه آبسه:
    اگر یک آبسه (تجمع چرک) در بیضه‌ها تشکیل شده باشد، ممکن است نیاز به جراحی برای تخلیه آن باشد. این جراحی تحت بی حسی موضعی یا عمومی انجام می‌شود و به جلوگیری از گسترش بیشتر عفونت کمک می‌کند.
  • برداشتن بیضه (ارکیکتومی):
    در موارد بسیار شدید و نادر که بیضه به طور کامل توسط عفونت تخریب شده است یا خطر عوارض جدی وجود دارد، ممکن است نیاز به برداشتن بیضه (ارکیکتومی) باشد. این جراحی معمولاً به عنوان آخرین راه حل مورد استفاده قرار می‌گیرد.

پیگیری و مراقبت‌های پس از درمان

پس از شروع درمان، بیمار باید به طور منظم به پزشک مراجعه کند تا بهبودی وضعیت او مورد ارزیابی قرار گیرد. در صورتی که علائم بهبود نیابند یا بدتر شوند، ممکن است نیاز به تغییر در برنامه درمانی باشد. همچنین در مواردی که علت عفونت یک بیماری منتقله از راه جنسی بوده است، بیمار و شریک جنسی او باید از مشاوره‌های لازم در مورد پیشگیری از عفونت‌های آینده برخوردار شوند.

درمان و مراقب‌های خانگی

مراقبت خانگی از عفونت بیضه (اورکیت) می‌تواند به کاهش علائم و تسریع روند بهبودی کمک کند. این مراقبت‌ها در کنار درمان‌های پزشکی، نقش مهمی در مدیریت بیماری دارند.

استراحت و کاهش فعالیت‌های فیزیکی

استراحت کافی برای بیمارانی که از عفونت بیضه رنج می‌برند، ضروری است. کاهش فعالیت‌های فیزیکی و اجتناب از بلند کردن اجسام سنگین می‌تواند به کاهش فشار بر بیضه‌ها و جلوگیری از تشدید درد و تورم کمک کند. استراحت در بستر و محدود کردن فعالیت‌های روزانه، به بدن اجازه می‌دهد تا بهبود یابد و التهاب کاهش یابد.

استفاده از کمپرس سرد

کاربرد کمپرس سرد یکی از روش‌های مؤثر در کاهش درد و تورم بیضه‌ها است. بیمار می‌تواند از کیسه یخ استفاده کند که در پارچه نازکی پیچیده شده اند. کمپرس سرد باید به مدت 15 تا 20 دقیقه هر چند ساعت یک بار بر روی ناحیه بیضه قرار گیرد. این روش می‌تواند به کاهش التهاب و تسکین درد کمک کند. لازم است که یخ به طور مستقیم با پوست تماس نداشته باشد تا از سوختگی‌های ناشی از سرما جلوگیری شود.

استفاده از لباس‌ زیر مناسب

پوشیدن لباس‌های زیر محکم و حمایت کننده، مانند شورت‌های محکم، می‌تواند به کاهش حرکت بیضه‌ها کمک کند و درد و ناراحتی را کاهش دهد. این نوع لباس‌ها باعث می‌شوند که بیضه‌ها در موقعیتی ثابت و راحت قرار گیرند و فشار کمتری بر آن‌ها وارد شود.

مصرف داروهای ضد التهاب و مسکن

داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن و ناپروکسن می‌توانند به کاهش درد و التهاب کمک کنند. این داروها می‌توانند به طور موقت علائم را تسکین دهند و راحتی بیمار را افزایش دهند. مصرف این داروها باید طبق دستور پزشک باید انجام شود.

مصرف مایعات کافی

هیدراته ماندن بدن در دوره درمان اهمیت زیادی دارد. مصرف مایعات کافی، به بهبود کلی وضعیت بدن کمک کرده و روند درمان را تسریع می‌کند. آب، آبمیوه‌های طبیعی و مایعات غیرکافئین دار برای این منظور مناسب هستند.

بالا نگه داشتن‌ بیضه‌ها

بالا نگه داشتن بیضه‌ها با استفاده از یک حوله یا بالش کوچک می‌تواند به کاهش تورم و درد کمک کند. این کار به کاهش جریان خون به ناحیه ملتهب و در نتیجه کاهش التهاب کمک می‌کند.

پیروی دقیق از دستورات دارویی پزشک

ادامه دادن به مصرف داروهای تجویز شده توسط پزشک، به ویژه آنتی بیوتیک‌ها، حتی پس از بهبود علائم بسیار مهم است. قطع زود هنگام مصرف آنتی بیوتیک‌ها می‌تواند منجر به عدم درمان کامل عفونت و بازگشت علائم شود.

مراجعه منظم به پزشک

پیگیری منظم با پزشک معالج برای ارزیابی پیشرفت درمان و اطمینان از بهبودی کامل ضروری است. در صورت مشاهده هرگونه بدتر شدن علائم یا عدم بهبود، باید به پزشک مراجعه شود.

پرهیز از فعالیت‌های جنسی

در طول دوره درمان عفونت بیضه، بهتر است از هرگونه فعالیت جنسی خودداری شود تا از تشدید علائم و گسترش احتمالی عفونت جلوگیری شود. پس از بهبودی کامل و با مشورت پزشک، می‌توان فعالیت‌های جنسی را از سر گرفت.

جمع بندی

عفونت بیضه، اگرچه ممکن است در ابتدا یک مشکل کوچک به نظر برسد، اما اگر به آن توجه نشود، می‌تواند عواقب جدی به دنبال داشته باشد.

 درمان نکردن به موقع این بیماری ممکن است باعث بروز مشکلاتی مانند ناباروری یا دردهای مزمن شود.

 به همین دلیل، هر مردی که با درد یا تورم در بیضه‌هایش مواجه می‌شود، باید این موضوع را جدی بگیرد و سریعاً به پزشک مراجعه کند.

خوشبختانه با تشخیص زودهنگام و درمان مناسب، می‌توان از بیشتر مشکلات جلوگیری کرد و سلامت خود را حفظ نمود.

سوالات متداول

اورکیت‌ چیست؟

  • اورکیت التهاب یک یا هر دو بیضه است که معمولاً به علت عفونت باکتریایی یا ویروسی رخ می‌دهد.

چه عواملی باعث اورکیت یا عفونت بیضه‌ می‌شوند؟

  • عوامل مختلفی از جمله عفونت‌های ویروسی مانند اوریون و عفونت‌های باکتریایی ناشی از بیماری‌های منتقله از راه جنسی (STI) مانند کلامیدیا و سوزاک می‌توانند اورکیت را ایجاد کنند.

علائم التهاب بیضه چیست؟

  • علائم اورکیت شامل درد شدید در بیضه‌ها، تورم، تب، و خستگی است.

عفونت بیضه چگونه تشخیص داده می‌شود؟

  • تشخیص اورکیت با معاینه فیزیکی، آزمایش خون، آزمایش ادرار، و در برخی موارد سونوگرافی انجام می‌شود.

عفونت بیضه چگونه درمان می‌شود؟

  • درمان شامل استراحت، استفاده از کیسه‌های یخ، داروهای ضد التهابی، و در صورت وجود عفونت باکتریایی، آنتی بیوتیک‌ها است.

آیا اورکیت باعث ناباروری می‌شود؟

  • در موارد نادر، اورکیت می‌تواند باعث کاهش تعداد اسپرم یا ناباروری شود، به ویژه اگر هر دو بیضه تحت تأثیر قرار گیرند.

چه مدت طول می‌کشد تا عفونت بیضه بهبود یابد؟

  • بسته به شدت بیماری بهبود علائم اورکیت ممکن است چند روز تا چند هفته طول بکشد.

آیا عفونت بیضه مسری است؟

  • اورکیت مسری نیست، اما عفونت‌هایی که باعث آن می‌شوند، مانند اوریون یا بیماری‌های منتقله از راه جنسی، ممکن است مسری باشند.

آیا اورکیت می‌تواند باعث تورم دائمی بیضه شود؟

  • در برخی موارد، اورکیت ممکن است باعث آتروفی (کوچک شدن) بیضه یا تورم دائمی شود.

آیا می‌توان التهاب و عفونت بیضه را در خانه درمان کرد؟

  • برخی از اقدامات مانند استراحت و استفاده از کیسه‌های یخ می‌توانند به کاهش علائم کمک کنند، اما درمان اصلی باید تحت نظر پزشک انجام شود.

آیا اورکیت با سرطان بیضه مرتبط است؟

  • اورکیت به طور مستقیم با سرطان بیضه مرتبط نیست، اما هر گونه تغییر در بیضه‌ها باید توسط پزشک بررسی شود.

آیا واکسیناسیون می‌تواند از عفونت بیضه جلوگیری کند؟

  • بله، در بعضی علل عفونت بیضه‌ مانند‌ اوریون ,واکسیناسیون می‌تواند از اورکیت ویروسی ناشی از این ویروس جلوگیری کند.

آیا عفونت بیضه همیشه دردناک است؟

  • بله، درد یکی از اصلی‌ترین علائم اورکیت است.

آیا عفونت بیضه ممکن است به سایر بخش‌های بدن سرایت کند؟

  • در برخی موارد، عفونت ممکن است به سایر بخش‌های دستگاه تناسلی مانند پروستات سرایت کند.

آیا عفونت بیضه می‌تواند به صورت خود به خودی بهبود یابد؟

  • در موارد خفیف، اورکیت ممکن است بدون درمان خاصی بهبود یابد، اما درمان تحت نظر پزشک توصیه می‌شود.

چه کسانی بیشتر در معرض خطر عفونت بیضه هستند؟

  • افرادی که به عفونت‌های منتقله از راه جنسی مبتلا می‌شوند یا کسانی که واکسیناسیون اوریون را دریافت نکرده اند، بیشتر در معرض خطر هستند.

آیا عفونت بیضه می‌تواند‌ مجددا عود کند؟

  • بله، در صورت عدم درمان مناسب یا وجود عوامل خطر مداوم، اورکیت ممکن است عود کند.

آیا عفونت بیضه فقط در یک بیضه رخ می‌دهد؟

  • اورکیت ممکن است تنها یک بیضه یا هر دو را تحت تأثیر قرار دهد.

آیا اورکیت نیاز به جراحی دارد؟

  • در بیشتر موارد، اورکیت نیاز به جراحی ندارد و با درمان دارویی کنترل می‌شو

آدرس مطب: مشهد، آزادشهر، چهارراه میلاد به سمت میدان استقلال، جنب بانک رفاه
شماره تماس: ۰۹۳۹۷۸۰۵۹۰۲ | شنبه تا چهارشنبه از ساعت 10 الی 14 و 17 الی 21

جهت نوبت دهی آنلاین از طریق راه های زیر اقدام فرمایید
پست های مرتبط
0 0 رای ها
امتیاز مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest
(اختیاری - نمایش داده نمی شود)
(اختیاری - نمایش داده نمی شود)
0 پرسش و پاسخ
بازخورد داخلی
دیدن همه دیدگاه ها
0
فکر شما را دوست دارم ، لطفا نظر دهیدx
اینستاگرام تلگرام تماس در ساعات کاری